Begin 2022 liep ik tegen een muur aan van deze eeuwige zoektocht “dit kan toch niet de bedoeling zijn van het leven”. Steeds weer iets nieuws proberen maar nooit echt mijn doel en innerlijke rust te vinden. Ik wist niet dat liefde je nooit zo zou laten werken en zoeken, liefde is onvoorwaardelijk.

Ik had het gevoel bleef zoeken in een doolhof en net als ik dacht dat ik de uitgang had gevonden verdwaalde ik weer. Het was in deze tijd van “hoe verder’ dat ik een droom van Jezus kreeg.

In mijn droom zat ik langs de kant van een weg met om mij heen weiland. Een man begon van een afstand krachtig naar mij toe te lopen en ik wist dat het Jezus was. In Zijn ogen zag ik de waarheid weerspiegeld, vol liefde en rechtvaardigheid.

Ogen die dwars in mijn hart keken. In die blik voelde ik dat ik niets van mijn menselijk gedrag kon verbergen. Ik was me zo bewust van de volheid van Zijn liefde en autoriteit.

Ik wist dat Hij de waarheid sprak toen Hij zei dat ik bij Zijn familie hoorde en het werk wat ik deed niet van het Licht kwam. Toen gaf hij mij een zwaard (daar snapte ik toen nog niets van).

Het mooie was, dat toen we samen verder liepen, ik mij zo geaccepteerd voelde bij Hem en zo mezelf kon zijn dat ik zelfs de vraag durfde te stellen “Is het saai in de Hemel?” waarop hij hartelijk lachte en mij bij naam noemde en zei; Nee Andrea het is niet saai in de Hemel. Dat vond ik zo mooi dat hij mij bij naam noemde, alsof Hij me heel goed kende.

Ik kende de bijbel van vroeger uit mijn kindertijd bij de Gereformeerde gemeente, maar ik kende niet het ‘goede nieuws’, het nieuwe verbond en de relatie met God, waar het nieuwe testament over spreekt. Ik besefte niet dat ik als dochter kon leven en dat ik mij eerst moest bekeren en de controle over mijn leven aan Hem moest geven. Maar de ontmoeting in de droom raakte mijn hart en het opende de deur van mijn hart voor mijn bekering 7 weken later.

“Wat als het echt waar is” die vraag bleef in mijn hoofd. Ik zag dat veel new agers zich bekeerden en daar begreep ik niets van. Ze spraken over de waarheid maar ik vond dat elk geloof naast elkaar moest kunnen bestaan. Maar er bleef een onbestemd gevoel van dat er iets niet klopte in de wereld. En op een dag, weken na mijn droom stond ik in de keuken, leunde ik denkbeeldig achterover, gaf ik mij over en zei tegen God “hier ben ik”.

Via mijn voeten kwam er een ongelofelijke stroom van liefde en vrede die zich vestigde zich in mijn hart. Ik voelde de armen van een vader achter mij en ik voelde mij diep geliefd en gedragen, als een geliefd kind. De schellen gingen van mijn ogen en ineens kon ik de de waarheid zien.

Hier was ik altijd naar op zoek geweest, en Hij was altijd al zo dichtbij…

Eindelijk was ik thuis, thuis bij Hem.